4. Gün

Çocukluğumdan beri tanıdığım ve çok sevdiğim bir arkadaşım var. Kendisine Fehmi diyeceğim. Annelerimiz okuldan arkadaş oldukları için bizi birlikte yetiştirdiler. İştir güçtür her gün görüşemeyiz, ama her buluştuğumuzda gülmekten karnımız ağrıyarak ayrılırız. Bir sürü de anı biriktirdik haliyle. Dün akşam gerçekleşen bu ruhani maceramız da onlardan biri. Maceramızın sadece ruhani kalmasını dilerdim. Ama hayat dilediklerimizden değil yaptıklarımızdan ibaret olmaya başladı, özellikle son zamanlarda. Fehmi birkaç yıl önce rüyasında “ruhunun vücudundan ayrılarak kendisine tepeden baktığını” görmüş ve çok korkmuş, bu konuyu kimseyle konuşmamaya karar vermiş. Hala da zaman zaman uykularında bu tür ilginç deneyimler yaşarmış. Dün akşamki buluşmamızda evren, uzay, zaman tarzı derin konulara girince astral seyahatlere de bir yerden bağlanmış olduk ve bana bu olayları anlattı. Kendine ya da bir başkasına tepeden bakmanın ne kadar ilginç olabileceğini, bu yeteneğinin üstüne gitse çeşitli yer...

Bugün sosyal medyanın birbirinden ilginç ve sansasyonel özelliklerinden birini daha keşfettim. Tek başına keşfetmedim tabii, bu aralar muhabbet edip ara sıra buluştuğum biri gösterdi. Instagram DM kısmında mesajlaşırken diyelim ki birine yanlışlıkla kalp attınız, üstüne 1 ya da 2 saniye basılı tutunca “gönderiyi geri al” diye bir seçenek beliriyor. O kişi attığınız kalbi görse de görmese de bu seçeneği işaretlediğinizde kalp konuşma penceresinden kayboluyor. Üstelik iki taraf için de. Bunu fark ettiğim anda şaşkınlığımı gören, adını ve sanını şimdilik açıklamayı tercih etmediğim arkadaş şöyle devam etti sözlerine:  “Verdiğimiz gibi almasını da biliriz…”. Şaka amaçlı söylediğini anlayıp gülüp eğlensek de yaklaşık 1 saniye sonra sözün anlamındaki derinliği öyle büyük bir tokat gibi fark ettim ki, hala canım acıyor. O kalpleri verdiğimiz kadar kolay alabilseydik, Instagram kadar dertsiz ve tasasız olabilir miydik? ekşisözlük’te yıllardır “eski sevgilinin yeni sevgilisi” tarzı e...